Hoi Lieve luitjes, 11-02-16

Er is de laatste tijd zoveel gaande en niet iedereen heeft facebook dus ik dacht dat het tijd is voor een update. Ik weet niet precies waar ik ben gebleven met mijn laatste verhaal, maar ik begin gewoon ergens met vertellen.

Mijn lieve flufball vlaamse reus Beau is een hele tijd terug gestorven aan waarschijnlijk een respiratie ziekte die toendertijd in de lucht hing. Zodoende om het verdriet een beetje te verwerken heb ik van mijn tweede familie hier een billy goat gekregen. Onze geit heet Alan. Alan is the biggest little shit you can imagine and we love him lots. He is just like a dog, he will follow you everywhere and when you lost him you only have to shout out his name and he will always respond. He is a really lovely pet goat. Alan stayed at Sara’s place with her lams back then.

Btw just to let you guys know, I can’t speak Dutch properly anymore but I also can’t speak English. I feel like a 6 year old in both languages, so please ignore all my grammatical faults and the rest. So you will see me switching from English to Dutch, Dutch to English. Just what a feel like…

In the meantime when Alan arrived, Willie and I prepared Waigon’s new paddock. Waigon arrived well in Auckland and was released on the 12^th of December from quarantine. He was shifted to a transit depo to wait for a truck to leave to the south island. Finally the day started for Waigon to travel down south. Unfortunately Waigon had a meltdown and was trying to get out of the truck. He injured his left back leg. They stopped the trip and travelled back to the depo. The vets needed to have a look at it and he was not able to travel for a couple of days. Luckily he could travel again on the 17^th of December and he arrived safe and sound on the Friday evening the 18^th of December. It’s sounds easier than it was, but the truck couldn’t go on the ferry for a while because the sea was to rough. After all he arrived safely and big thanks to my friend Angela because she brought Waigon to his new home in Rai Valley.

Waigon was home…. It was such a weird feeling to have something with me that connected me to home. Even though it wasn’t Waigon yet who was out there in the paddock behind my house. He was slightly stressed and not knowing where the hell he was brought to this time. I haven’t slept for weeks so unsure if my horse was really happy out in the paddock. But at the end he travelled as far as he could so he needs time. His leg was not really progressing, the vet was coming often to check, but couldn’t really mean anything to him. Lucky my mum and sister came over to help me through this rough time.

We did lots of fun stuff, but most of all I loved to show them where I’m living. Not everyone has a hill behind their house going up more than 300 meters. And have such a nice lookout with no cell phone reception J

On the last day we introduced Alan to Waigon as a fulltime paddock mate from now on and they are really happy with each other.

I loved to be with my mums and sister it filled up my battery, because there is no family as your own family.

But they don’t live in New Zealand so I needed to say goodbye to them. That was very hard. My tears didn’t stop when the airplane was gone. And I was wondering why the hell I was out here on the other side of the world while they are there. We went back home, bought some shit food, sam smith was singing in the supermarket with won’t you stay with me…. Eyes became more red nose got snotty…. off home!

To get some distraction I was going to my mate for a horse ride that afternoon. It went all well till Sam decided to run downhill. I couldn’t hold him, saddle went forward in his neck and I flew over him. Faceplanted in the grass, ate some grass, and then smashed my shoulder. Got back on the horse… got back off the horse because I felt quiet dizzy. Off to a medical centre, x rays needed to be made. Worse thing was, that was my last holiday and next day I would go back to work. No work for me…. X ray made, they thought collarbone was broken, but luckily is was a fraction on the end of the collarbone of 1 centimetre. I’m still healing but everything is going well!

I slowly got back to work, so Andrew and Sara also could go out on holiday. Unfortunately I couldn’t ride Waigon for a while or a two wheeler. It has been 26 days ago since the accident happened and I feel fine. It still needs to heal but I have no pain anymore.

What I forgot to mention is a wee while ago I bought a foal named Rhiannon. I always wanted to have an Andalusian horse, I saw her and I fell in love. Degene die haar heeft gefokt vond dat we een perfecte combinatie waren en gooide er een flinke gunfactor in om het allemaal mogelijk te maken. Waarom ik voor een veulen heb gekozen, omdat ik niemand kan beschuldigen van het slecht opvoeden voor een paard dat ik heb gekocht, ik kan nu alleen mijzelf de schuld geven. Waigon is nog steeds jong en fit en zal nog voor tijden meegaan met rijden. Dus ik wil me 100% op hem richten. Maar in de tussentijd is het super om waigon een soortgenootje in de wei te geven. Ze is dan ook welkom op 1 dec. En dan is de familie compleet. Met mijn grote liefde Willie, mijn soulmaatje Waigon, mijn geliefde gekke pet goat Alan en mijn adorable veulentje Rhiannon.

Gisteren, 10 februari, had ik een vrije dag en heb ik Rhiannon bezocht. De laatste keer dat ik haar zag was samen met mam en jes, ze was toen nog flink bezig om haar veulen vacht om te wisselen naar haar definitieve coat. Ze heeft een pittig karakter en een hele gave fearless flow over haar heen. En ze is zo geïnteresseerd in je, echt heel gaaf. Ik kon haar niet eerder bezoeken vanwege mijn schouder. Gisteren zag ik haar dus weer voor het eerst en ze is zoveel veranderd in een maand tijd! Ik sprak met de fokker en die heeft moeders nog verder onderzocht waar ze precies vandaan komt en het blijkt dat Rhiannon waarschijnlijk een groot paard wordt! Haar vacht is nu bijna helemaal veranderd, we hebben een uur lang bijna alleen maar geknuffeld en ik mijn lach was van oor tot oor. Ze is zo prachtig geworden en de foto’s kunnen haar niet vastleggen zoals ze in het echt is. Met al die positieve energie ben ik naar huis gegaan en het zadel op waigon gegooid. We gingen weer eens stappen voor de eerste keer in ages. Alan ging natuurlijk mee. Je had het moeten zien Waigon voorop en Alan precies in zijn voetstappen. Het was een prachtig gezicht en een magisch gevoel in een prachtige omgeving. Waigon zijn been heeft nog steeds tijd nodig om beter te worden maar stappen voor hem is geen probleem. En hij vindt het rijden zo fijn. Ik hoef geen halster om te doen en hem vast te zetten, hij staat voor het hek in de wei te wachten. Met zijn been beschermers om todat ik terug kom met het zadel, begint hij al met zijn voorbeen te kappen dat ik moet opschieten.

Dag aapies, 8-5-16

Het is vandaag 8-5-16, het is nu al 3 maanden geleden sinds ik bovenstaande verhaal heb getypt. In de tussentijd heb ik geen mogelijkheid gehad om het op internet te zetten. En ook nu heb ik weer een hoop te vertellen.

Het is nu meer dan 7 maanden geleden sinds Waigon hier is. Zijn been zal niet meer dunner worden maar hij is in ieder geval niet kreupel. In de ochtend loopt het vol en in de avond is het leeg. Waigon was is een periode aardig dun geworden en schoonmoeders en vaders hebben dat probleem opgelost door hem overdag toe te staan in de koeienweides. Hij heeft nu 5 hectare weide waar hij gras mag knabbelen en in de avond staat hij weer achter bij ons huis. Je kunt zien dat hij geniet van de structuur die zijn geeft tegenwoordig. Hij komt niets tekort en ziet er heel erg goed uit. Ik ben weer begonnen met intensief rijden en de waigonini is flink veranderd. Geen need for spurs or legs, hij is heet tijdens het rijden en kan dan ook alles doen met zijn actieve achterhand. Van een stalpaard in nederland is hij overgegaan op een survival weidepaard in nieuw zeeland. We hebben hier al meerdere keren de steep hill beklommen en hij geniet volle teugen als we weer iets nieuws gaan ontdekken. Elke keer weer een nieuwe route en we rijden ook regelmatig door onze schone rivier wat toch ook wel echt heel gaaf is. Ik ben flink aangekomen en mijn telefoon past dan ook helaas niet in mijn rijbroek meer, anders had ik jullie vele foto’s kunnen laten zien.

Met Alan gaat ook alles goed hij begint goed te groeien en het is grappig te zien dat waigon en alan samen spelen. Het veulen Rhiannon is sinds april officieel van mij wat me heel blij maakt en zal over 7 maanden met waigon in de wei staan.

Ondertussen is mijn partnership visa met Willie de deur uit en het is nu afwachten tot deze goedgekeurd wordt.

Verder is het hier nu herfst en vrij droog geweest dus er is weinig gras wat betekent dat we waarschijnlijk over 2 weken stoppen met melken. Voordat je het weet zitten we al in het kalfseizoen! EN beginnen we weer met melken!

Verder gaat het hier zijn gangetje. Tussen willie en mij gaat het nog steeds super. We zijn nog steeds verliefd. Ook wij hebben onze ups en downs. Verschillend opgevoed en verschillende cultuur. We hebben een paar dagen vrij gehad en zijn we lekker wezen rond rijden. Hele leuke dagen gehad. Blijft toch jammer dat hij zo’n hekel aan foto’s heeft. Anders hadden we nog wat kiekjes van ons samen.

Verder kijk ik heel erg uit naar mijn pap en mams die overkomen in januari. En ook mine maat Elisah komt waarschijnlijk over dus dat worden weer ouderwets gezellige dagen.

Goed nieuws uit Nederland dat mijn Oma de vocht weer naar huis mocht en mijn andere Oma heeft er weer een jaartje bij.

Ik hoop dat mijn broers en zussen + aanhang en kids + overige familie + vrienden het goedmaken. Ennnnn natuurlijk mijn lieve peettante ook goed aan het herstellen is. Ik heb van peetoom vorige week een kerstkaart ontvangen! De post is hier zo ontzettend sloom! Nog bedankt!

Mams heb je nog een meidendag gehouden?

Ik heb hier ook nog bezoek gehad van Petra en Henk Verstappen. Was super gezellig! Kijk uit naar de volgende keer! Was ook leuk om weer herinneringen op te halen van mijn vorige werk. Heb toch met zoveel plezier bij Veterinair Centrum Someren gewerkt! Mis mijn oud collegas!

Ook zijn oudbekende van de manege de vlerk langs geweest, Isabel, Hans en Pascalle Deelen. Heel gaaf om jullie ook weer te zien. Hoop dat jullie nog een gave reis hebben gehad. Nog bedankt voor het heerlijke gebakken eitje!

Mijn vriendinnetjes en vriendjes ik mis jullie en ik denk aan jullie, als ik niet terug tekst denk absoluut niet dat ik jullie vergeten ben! Ik heb het gewoon druk. Ik ben op het moment gewoon heel veel bezig met mijn paardje. Dit is voor de eerste keer dat ik een paard 24/7 verzorg in de wei. Laatste week heeft het eindelijk geregend dus nu is zijn weide waar hij snachts staat te drassig dus daar moet een andere toplaag overkomen. ZO blijven we aan de gang.

Ik hoop dat het met iedereen goed gaat en we spreken weer snellie!

Liefs Bauk